Το workshop αυτό, βασίστηκε στην έκθεση «Have a Seat» που πραγματοποιήθηκε στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση τον Φεβροάριο του 2022, σε επιμέλεια της ιστορικού τέχνης και αρχαιολόγου Λουίζας Καραπιδάκη.
Συμμετέχουν:
Νίκος Αθανασάκης, Εύα Ανδρονικίδου, Ελισάβετ Γκολφινοπούλου, Παναγιώτης Γούσιας, Λένα Δουρμούσογλου, Λάμπρος Κορδολαίμης, Φωτεινή Μαυρίδη, Πάνος Μεϊντάνης, Άμη Μπενέκου, Βαγγέλης Νάνος, Αγγελική Παπαδοπούλου, Δημήτρης Σημάδης, Νεφέλη Σοφιανίδη, Μαργαρίτα Στεφανίδου, Σπυριδούλα Φειδεροπούλου, Άγγελος Χατζηδημητρίου, Θεόδωρος Χιωτίδης.
Επιμέλεια: ΣΤ’ εργαστήριο Ζωγραφικής, ΑΣΚΤ
Οργάνωση: Δήμητρα Χανιώτη
Φιλοξενία: Αίθουσα Τέχνης «αντί», Αντίπαρος
Η επανανοηματοδότηση ενός καθίσματος από το Στ΄ εργαστήριο της ΑΣΚΤ
Η έκθεση Have a seat / Καθίστε παρουσιάζει αυτή τη φορά ενδιαφέρουσες μορφολογικές αναζητήσεις και ελκυστικές θεωρητικές προσεγγίσεις φοιτητών του Στ΄ εργαστηρίου ζωγραφικής της ΑΣΚΤ, γύρω από την ίδια θεματική ενότητα του «καθίσματος», ως χρηστικού αντικειμένου καθημερινής χρήσης.
Αξίζει να σημειωθεί ότι αυτές οι δημιουργίες είναι επακόλουθα μιας μακρόχρονης και πολύπλευρης έρευνας και δημιουργικής διαδικασίας του Στ’ εργαστηρίου, που περιλάμβανε, εκτός από τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες στους εργαστηριακούς χώρους της Σχολής και οπτικά ερεθίσματα με εποπτικό υλικό, εξειδικευμένες ξεναγήσεις σε στοχοθετημένες εκθεσιακές επισκέψεις.
Ο Νίκος Αθανασάκης αποτυπώνει εύστοχα τις «πολλαπλές επιλογές χρήσης του καθίσματος», η Εύα Ανδρονικίδου παραθέτει το κάθισμα με την ευζωία και θίγει τα «αρχετυπικά δίπολα του δυναμικού και του στατικού, της κίνησης και της στάσης», η Ελισάβετ Γκολφινοπούλου συνδέει το πολυμορφικό έργο της με ένα οικείο κάθισμα και «τις αναμνήσεις μιας οικογένειας», ο Παναγιώτης Γούσιας προκαλεί τον θεατή να συλλογιστεί αθέατες πλευρές γύρω από διαφορετικούς τύπους καθίσματος, μικρού μεγάλου, επίσημου, επαγγελματικού, κ. και θίγει «την μεταβλητότητα των διαφορετικών δυναμικών των ανθρωπίνων σχέσεων», η Λένα Δουρμούσογλου δημιουργεί ένα διάλογο μεταξύ φυσικών και επεξεργασμένων υλικών με οικολογική ευαισθησία, ο Λάμπρος Κορδολαίμης συνειρμικά παραπέμπει στην ανθρώπινη αδράνεια, η Φωτεινή Μαυρίδη με αφορμή δύο καρέκλες ready made εύλογα συμβολίζει τις ανθρώπινες παρουσίες-απουσίες, ο Πάνος Μεϊντάνης αναπαριστά έναν «ανατρεπτικό» καθήμενο για να δηλώσει τις τάσεις φυγής ενός εγκλωβισμένου καθήμενου, η Αμαλία Μπενέκου με αφορμή το έργο της διαμαρτύρεται για τα απαρχαιωμένα αλλά παγιωμένα πατριαρχικά στερεότυπα, ο Βαγγέλης Νάνος στο Καθημερινό outfit δίνει έμφαση κυρίως στις έντονες αντιθετικές αισθητικές, του συμβατικού και αντισυμβατικού, του χθες και του σήμερα, η Αγγελική Παπαδοπούλου επανεξετάζει τη χρήση ενός πρώην καθίσματος και χαρακτηρίζει το έργο ως «μία εξερεύνηση του σχήματος και του υλικού της καρέκλας», ο Δημήτρης Σημάδης επανεξετάζει εικαστικά ένα ορατό-μη ορατό κάθισμα, η Νεφέλη Σοφιανίδη χρησιμοποιεί τον εαυτό της ως μοντέλο και φιλοτεχνεί ένα περίοπτο ανθρωπόμορφο κάθισμα για να εκφράσει τις σκέψεις της γύρω «από την αλληλεξάρτηση και την ισορροπία, έννοιες που συνδέονται άμεσα ή έμμεσα με το κάθισμα», στις δημιουργίες της Μαργαρίτα Στεφανίδου τα καθίσματα γίνονται παιχνίδια ευεξίας και χάνουν τον πρωταρχικό τους ρόλο δίνοντας την έμφαση κυρίως σε «στιγμές χαράς», η Σπυριδούλα Φειδεροπούλου με την design «ξύλινη αγκαλιά» της δημιουργεί ένα μικρό σύμπαν για να αναδείξει θέματα όπως την ανυπαρξία συντροφιάς και τη νοσταλγία χαμένων προσώπων, ο Άγγελος Χατζηδημητρίουμε με το εύθραυστο «σκαμπό της ευθύνης» μετατοπίζει το ενδιαφέρον του στα βάρη της «επαγγελματικής καρέκλας», ο Θεόδωρος Χιωτίδης παρομοιάζειτην έννοια του καθίσματος- θάλπου με την έννοια της ενδόμυχης επιθυμίας για οικογενειακή θαλπωρή.
Τα καθίσματα-έργα τέχνης της έκθεσης με τα νεόκοπα μορφολογικά στοιχεία και τα ποικίλα δομικά υλικά ανασυγκροτούν την έννοια του καθίσματος και εκφράζουν τον προσωπικό οραματισμό, την οπτική γωνία και τις ιδέες του εκάστοτε δημιουργού. Το χρηστικό αντικείμενο- κάθισμα μετατρέπεται ενίοτε σε εγκατάσταση ή σε γλυπτό ή σε εννοιολογικό έργο και είτε χάνει τη λειτουργικότητά του είτε μεταβάλλεται σε έργο εφαρμοσμένης τέχνης.
Πρόκειται για έργα απαράμιλλης δυναμικής με μεταμοντέρνες εικαστικές διατυπώσεις μιας μοναδικής, σύγχρονης αισθητικής δεκαεφτά νέων δημιουργών, που στο σύνολό τους συγκροτούν μια πρωτόγνωρη εκθεσιακή εμπειρία για τον θεατή.
Λουϊζα Καραπιδάκη, ιστορικός τέχνης
«Have A Seat by 6th Studio of ASFA»
Στις αρχές του 2022 πραγματοποιήθηκε η πολύ επιτυχημένη έκθεση με θέμα «Ηave A Seat». Η έκθεση αυτή συνδιοργανώθηκε από την «αντί Gallery » και την Ελληνοαμερικάνικη ένωση και παρουσιάστηκε στους φιλόξενους χώρους του ιδρύματος. Την επιμέλεια της έκθεσης, είχε αναλάβει η πολύ σημαντική ιστορικός τέχνης και αρχαιολόγος Λουΐζα Καραπιδάκη. Η λεπτομερής, εμπνευσμένη και πολύ εύστοχη ξενάγηση της έκθεσης που πραγματοποίησε η επιμελήτρια για τους φοιτητές του ΣΤ Εργαστηρίου Ζωγραφικής, αποτέλεσαν το έναυσμα ώστε να δοκιμάσουμε κι εμείς, την δικιά μας εικαστική προσπάθεια επάνω στο αντικείμενο αυτό. Τα καίρια ερωτήματα και οι προβληματισμοί που τέθηκαν σε εκείνη την ξενάγηση, προσπαθήσαμε να τα εμβαθύνουμε και να τα αναλύσουμε, ώστε να αποτελέσουν το έναυσμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας για τους φοιτητές μας. Προτείναμε λοιπόν στους φοιτητές μας, να δημιουργήσουν την δικιά τους εικαστική καρέκλα. Μια καρέκλα που μπορεί να είναι πραγματική και λειτουργική μπορεί να είναι όμως συμβολική, από-υλοποιημένη, φανταστική ή παραποιημένη.
Η καρέκλα σε όλη την διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, έχει χρησιμοποιηθεί ως σύμβολο δύναμης και κύρους ή απλά ως βοηθητικό αντικείμενο. Ο μαρμάρινος θρόνος της Κνωσού, ο Θρόνος του Δία στην Αρχαία Ολυμπία, ο συμβολικός χριστιανικός θρόνος του «Θεού», η καρέκλα στις Βερσαλλίες, αντιπροσώπευαν σε διάφορες ιστορικές φάσεις την προσπάθεια, μέσω του καθίσματος, να υπογραμμιστεί η θρησκευτική, κοινωνική, αλλά και η πολιτική δύναμη και υπεροχή. Στην Δυτική τέχνη η καρέκλα, σε δεύτερο πλάνο πάντα, εμφανίζεται σε έργα διαφόρων περιόδων από τον Μπρέγκελ, ως τον Ντεγκά. Ο Βαν Γκογκ είναι αυτός που χρησιμοποιεί την απλή, λιτή, σεμνή, καθημερινή καρέκλα, με απόλυτο σεβασμό και λεπτότητα, απαντώντας έμμεσα με αυτό τον τρόπο και στο ερώτημα αν η καρέκλα μπορεί να αποτελέσει αυτοτελής καλλιτεχνική έμπνευση.
Οι καρέκλες αποτελούν ένα πολύ οικείο αντικείμενο για τον καθένα. Συνυπάρχουν με τους ανθρώπους σε όλων των ειδών τους χώρους και τις ανθρώπινες κατασκευές. Όπως όμως είναι πάμπολλα τα σχήματα που παίρνουν από τους δημιουργούς τους, η ίδια ποικιλία συναισθημάτων και συμβολισμών δημιουργούν στους καλλιτέχνες που ζουν στους εσωτερικούς και εξωτερικούς χώρους και μοιραία αλληλεπιδρούν με τα αντικείμενα αυτά. Για κάποιους αποτελεί το αντικείμενο των
προσδοκιών τους και για άλλους το αντικείμενο από το οποίο θέλουν να ξεφύγουν. Σε κάποιους εκδηλώνονται τα συναισθήματα της πληρότητας, της προσμονής και της αισιοδοξίας και σε άλλους της μοναξιάς της απώλειας και της απογοήτευσης κλπ. Εδώ προτείνουμε στους νέους καλλιτέχνες που λαμβάνουν μέρος στην έκθεση, οι καρέκλες να αποτελέσουν γι’ αυτούς πηγή έμπνευσης, προβληματισμού, αποτύπωσης συναισθημάτων και ανησυχιών. Με άλλα λόγια θέλουμε αυτές οι καρέκλες να φέρουν το προσωπικό τους καλλιτεχνικό στίγμα, χωρίς δεσμεύσεις και χωρίς συμβιβασμούς. Ιδιαίτερα στις μέρες μας που ο καλλιτέχνης εξέρχεται από την δύσκολη περίοδο, εγκλεισμού και απομόνωσης, ο χρόνος, ο χώρος και το περιβάλλον, επιδρούν επάνω στον καλλιτέχνη αποκτώντας μια ιδιαίτερη διάσταση και δυναμική. Τα αποτελέσματα αυτών των αναζητήσεων, μέσα σε αυτό το ιδιαίτερα φορτισμένο δημιουργικό περιβάλλον, σας παρουσιάζουμε σε αυτή την έκθεση. Τα αποτελέσματα αυτά είναι πράγματι εντυπωσιακά σε σύλληψη, εκτέλεση και ποικιλομορφία. Δικαιώνονται πιστεύω με αυτό τον τρόπο όλοι οι εμπλεκόμενοι σε αυτή την έκθεση.
Τέλος θα θέλαμε να αναφερθούμε στην πολύ σημαντική συνεισφορά της «αντί Gallery» για την πραγματοποίηση της έκθεσης αυτής. Από το άκουσμα της ιδέας για την πραγματοποίηση από πλευράς ΣΤ΄ εργαστηρίου του project «Have A Seat», αγκάλιασε την προσπάθεια μας αυτή και πίστεψε στο έργο των διδασκόντων και των φοιτητών. Όλα αυτά έμπρακτα και όχι θεωρητικά αφού από την πρώτη στιγμή πρότεινε την μεταφορά των έργων των παιδιών στους αναγνωρισμένους και καταξιωμένους χώρους της Γκαλερί στην Αντίπαρο. Αυτό αποτελεί μεγάλη τιμή για το εργαστήριο και πολύ περισσότερο για τα ίδια τα παιδιά, αφού είναι πολύ σπουδαίο για τους φοιτητές σημαντικοί χώροι τέχνης, όπως η «αντί Gallery», να φιλοξενούν την δουλειά τους και να αποτελούν γέφυρα επικοινωνίας με το κοινό. Σας ευχαριστούμε θερμά.
Δήμητρα Χανιώτη, ΕΕΔΙΠ ΑΣΚΤ Αθήνας / Τμήμα Εικαστικών Τεχνών
Σχετικά με τον καλλιτέχνη
Δεν βρέθηκαν προϊόντα που να ταιριάζουν με την επιλογή σας.
ΣΤ’ Εργαστήριο Ζωγραφικής της ΑΣΚΤ