Η γυναίκα πονάει. Γίνεται κομμάτια. Κάποιος κρατάει ένα χέρι, κάποιος ένα πόδι, κάποιος -πιο τυχερός- το κεφάλι. Ενα γκρίζο πέπλο την τυλίγει και την αποδυναμώνει. Ρουφάει τη δύναμή της σαν κυκλώνας. Περνούν τα χρόνια, περνούν αιώνες. Ξάφνου αφουγκράζεται.

Ακούει φωνές σαν τη δική της. Λεπτές κραυγές που όλο δυναμώνουν. Τις ακολουθεί, γίνεται ένα μαζί τους. Ανακτά τις δυνάμεις της και μαζεύει τα κομμάτια της. Ενα χέρι, ένα πόδι, το κεφάλι. Η γυναίκα πατά επάνω σε ότι γκρίζο την αρρωσταίνει, ντύνεται τα χρώματα όλου του κόσμου και θριαμβεύει. Η bábka είμαι εγώ, είσαι εσύ, είμαστε όλες!

Ενα μικρό αφιέρωμα-ωδή στη γυναίκα ανά τα χρόνια μέσα από χάρτινες ιστορίες και λόγια σπουδαίων (ή και όχι τόσο) ανθρώπων.

Bábka> μαριονέτα στα σλοβακικά